Terwijl ik dit schrijf klettert de regen tegen het raam. Alweer. Ik duim – tegen beter weten in – dat iedereen het gras binnen heeft, de mest heeft weten uit te rijden en toch nog ergens een perceel gevonden heeft waar de koeien op kunnen zonder weg te zakken. Het is elk jaar wel een puzzel, maar dit jaar spant de kroon. Er komt geen einde aan de nattigheid. En toch moet je wat.
Over wisselvallig gesproken, het weer is al een tijdje niet meer het meest wisselvallige deel van het boerenbestaan. Het Nederlandse landbouwbeleid is inmiddels al net zo grillig, onvoorspelbaar en bij vlagen troosteloos. Nieuwe regels volgen elkaar in rap tempo op. Regel voor regel met gebrekkige samenhang en zonder veel rekening te houden met de weerbarstige praktijk (en het weer!).
Wat dat betreft verbaas ik me steeds meer over de felheid waarmee links en rechts elkaar bevechten. Terwijl ik aan beide kanten een flinke portie wensdenken gecombineerd zie worden met een vloedgolf aan technocratische regels. Discussies blijven hangen in losse leuzen over wat ze willen, zonder al te veel aandacht voor hoe we de problemen waar we inzitten structureel gaan oplossen. En dat terwijl ik keer op keer hoor dat de meningen over waar we uiteindelijk naartoe moeten helemaal niet zo ver uit elkaar liggen.
Volgens mij wordt het hoog tijd het links-rechts denken links te laten liggen (of rechts, mij ook best) en ons te focussen op een andere richtingenstrijd: die tussen “van boven” en “van onderen”.
Volgens mij wordt het hoog tijd het links-rechts denken links te laten liggen (of rechts, mij ook best) en ons te focussen op een andere richtingenstrijd: die tussen “van boven” en “van onderen”. Tussen “wij weten wat er nodig is, en kieperen weer een regel over de schutting” en “wij zien dat er wat moet gebeuren en gaan samen ontdekken hoe we dat kunnen oplossen”. En dan gaat mijn stem 100% naar de aanpak van onderen. Oplossingen vormgeven met de voeten in de modder. Samen doen, leren en beter doen. Verschillende vormen van kennis combineren. En durven toegeven dat je het soms niet weet. En dan samen verder zoeken. Met respect en vertrouwen.
Gelukkig werk ik niet in de politiek, maar bij Wij.land, waar we dit al doen. En tjonge, wat een energie krijg ik daarvan! Niet wachten tot de storm voorbij is, maar dansen in de regen. Geert, Frans, Pieter, Dilan, Caroline, Rob, Chris, Esther, Joost, Henri, Laurens, Jimmy, Mirjam, Stephan en Thierry en alle andere bestuurders en politici, jullie zijn van harte welkom om eens te komen kijken, doen, leren en beter doen.
